ผลการจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะเพื่อพัฒนาวิชาชีพครู ด้านการบริหารหลักสูตร และการจัดการเรียนรู้
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อสังเคราะห์รูปแบบการจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะและเปรียบเทียบ
ผลการเรียนรู้ฐานสมรรถนะ ของนักศึกษาหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ นักศึกษาหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา ชั้นปีที่ 2 จำนวน 3 หมู่ รวม 92 คน ภาคการศึกษาที่ 1 ปีการศึกษา 2564 เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แผนหน่วยการจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะและแบบวัดสมรรถนะวิชาชีพครู วิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที และการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัย พบว่า รูปแบบการจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะมี 3 รูปแบบ คือ การสอดแทรกสมรรถนะสำคัญ การใช้สมรรถนะเป็นฐาน และการบูรณาการผสานหลายสมรรถนะ โดยในภาพรวม พบว่า ผลการเรียนรู้ฐานสมรรถนะทั้ง 3 รูปแบบ ช่วยพัฒนาสมรรถนะวิชาชีพครูได้อย่างมีประสิทธิภาพ และเมื่อจำแนกตามรูปแบบที่ใช้ พบว่า รูปแบบการสอดแทรกสมรรถนะสำคัญ มีคะแนนเฉลี่ยหลังเรียนสูงกว่าเกณฑ์ร้อยละ 70 อย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ส่วนรูปแบบการใช้สมรรถนะเป็นฐานและการบูรณาการผสานหลายสมรรถนะ มีคะแนนเฉลี่ยหลังเรียนไม่สูงกว่าเกณฑ์ที่นัยสำคัญทางสถิติระดับ .05 และควรออกแบบกิจกรรมการเรียนรู้ที่บูรณาการสมรรถนะหลายด้านเพื่อให้นักศึกษาสามารถรับมือกับการเปลี่ยนแปลงในบริบทการศึกษาสมัยใหม่
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
การอนุญาตให้ใช้ข้อความ เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ของสิ่งพิมพ์ ผู้ใช้รายใดก็ตามที่จะอ่าน ดาวน์โหลด คัดลอก แจกจ่าย พิมพ์ ค้นหา หรือเชื่อมโยงไปยังข้อความทั้งหมดของบทความ รวบรวมข้อมูลสำหรับการจัดทำดัชนี ส่งต่อเป็นข้อมูลไปยังซอฟต์แวร์ หรือใช้เพื่อวัตถุประสงค์ทางกฎหมายอื่นใด แต่ห้ามนำไปใช้ในเชิงพาณิชย์หรือมีเจตนาเอื้อประโยชน์ทางธุรกิจใดๆ เผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาตครีเอทีฟคอมมอนส์แบบแสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า (Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License)
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License
เอกสารอ้างอิง
กิตติชัย สุธาสิโนบล. (2560). จิตสำนึกและจรรยาบรรณวิชาชีพครู. คอมเมอร์เชียล เวิลด์ มีเดีย.
นิทัศน์ หามนตรี. (2558). การนำเสนอแนวทางการพัฒนาสมรรถนะของครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพระนครศรีอยุธยา เขต 1. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์ (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 10(2), 177-185.
บุญฤดี อุดมผล. (2563). รูปแบบการเสริมสร้างสมรรถนะความเป็นครูเชิงพุทธบูรณาการของนักศึกษา คณะครุศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏ. วารสารการวิจัยการบริหารพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 10(2), 158-170.
พฤทธิ์ ศิริบรรณพิทักษ์, ชญาพิมพ์ อุสาโห, สุกัญญา แช่มช้อย, สืบสกุล นรินทรางกูร ณ อยุธยา, และเพ็ญวรา ชูประวัติ. (2561). การพัฒนากลไกขับเคลื่อนระบบการผลิตและพัฒนาครูสมรรถนะสูงสำหรับประเทศไทย 4.0. พริกหวานกราฟฟิค.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2557). ทักษะ 7C ของครู 4.0. โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2563). 4 คิดสำหรับเด็กไทย : คิดวิเคราะห์ คิดสร้างสรรค์ คิดผลิตภาพ คิดรับผิดชอบ. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภัทราพร เกษสังข์, อนุภูมิ คำยัง, กฤศนรัตน์ พุทธเสน และอรวรรณ เกษสังข์. (2562). สมรรถนะและการประเมินความต้องการจำเป็นเพื่อพัฒนาวิชาชีพครู ในศตวรรษที่ 21 ของครูกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม จังหวัดเลย. วารสารวิจัย มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย, 11(1), 132-145.
ยุทธ ไกยวรรณ์ (2550). การสร้างเครื่องมือวิจัย. ศูนย์สื่อเสริมกรุงเทพฯ.
เลิศนภา พงษ์ดำ (2560). การพัฒนาสมรรถนะในการปฏิบัติงานด้านการจัดการเรียนการสอนขอ’ข้าราชการครู: กรณีศึกษาโรงเรียนสุเหร่าดอนสะแก. [การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.
วริษฐา อัตโถปกร. (2561). สมรรถนะประจำสายงานต่อประสิทธิภาพการปฏิบัติงานของบุคลากรทางการศึกษา โรงเรียนห้วยยอด. [สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต] มหาวิทยาลัยเกริก.
สมบูรณ์ ตันยะ. (2556). วิธีวิทยาการวิจัยทางการศึกษา. คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
สิรินาถ จงกลกลาง, จุลมณี สุระโยธิน และ ประดับศรี พินธุโท. (2564). สมรรถนะวิชาชีพครู ด้านการบริหารหลักสูตรและการจัดการเรียนรู้ของครูประจำการและครูก่อนประจำการ. วารสารชุมชนวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา, 16(4), 42-54.
สุกัญญา รัศมีธรรมโชติ. (2549). แนวทางการพัฒนาศักยภาพมนุษย์ด้วย Competency. ศิริวัฒนา อินเตอร์พริ้น.
สำนักงานคณะกรรมการการประถมศึกษาแห่งชาติ. (2540). ระบบการประเมินคุณภาพและมาตรฐาน การศึกษาแห่งชาติ. โรงพิมพ์ชวนพิมพ์.
สำนักงานเลขาธิการคุรุสภา. (2548). มาตรฐานวิชาชีพทางการศึกษา. คุรุสภาลาดพร้าว.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). ระบบและรูปแบบการพัฒนาครูที่เหมาะสมกับสังคมไทยและความเป็นสากล. กลุ่มพัฒนานโยบายด้านการเรียนรู้ สำนักมาตรฐานการศึกษาและพัฒนาการเรียนรู้.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2561). มาตรฐานการศึกษาของชาติ พ.ศ. 2561. สำนักมาตรฐานการศึกษาและพัฒนาการเรียนรู้.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2563). แนวทางการพัฒนาสมรรถนะผู้เรียนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา.
สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. (2560). วิสัยทัศน์และยุทธศาสตร์การพัฒนาอาชีวศึกษา. สำนักนโยบายและแผน สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2553). แนวทางการบริหารจัดการหลักสูตรตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 (พิมพ์ครั้งที่ 2). โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
Lalor, J., Lorenzi, F., & Rami, J. (2014). Developing Professional Competence Through Assessment: Constructivist and Reflective Practice in Teacher-Training. Eurasian Journal of Educational Research (EJER), 15(58), 45-66.
Srisawat, P., Buppaworng, N. & Wongwirat, Y. (2015). Model for Development of Professional Competencies of Physical Education Teacher in 21st Century in Educational Innovation and Information Technology. The Twelfth International Conference on eLearning for Knowledge-Based Society, 11-12 December 2015. pp. 57.1-57.6.
Thakur, A. and Shekhawat, M. (2014). The Study of Different Components of Teacher Competencies and their Effectiveness on Student Performance (According to Students). International Journal of Engineering Research & Technology (IJERT), 3(7), pp. 1426-1428.
