แนวทางการพัฒนาการจัดการหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านนาเขิน หมู่ที่ 1 ตำบลคอนสาร อำเภอคอนสาร จังหวัดชัยภูมิ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัญหาการจัดการหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านนาเขิน และศึกษาแนวทางการพัฒนาการจัดการหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านนาเขิน การวิจัยครั้งนี้เป็นรูปแบบการวิจัยเพื่อพัฒนาโดยใช้เทคนิคการวิจัยเชิงปริมาณและการวิจัยเชิงคุณภาพ จำแนกการศึกษาเป็น 2 ระยะ คือ ระยะที่ 1 การวิจัยเชิงปริมาณ เครื่องมือที่ใช้คือ แบบสอบถาม โดยผ่านการตรวจสอบคุณภาพด้วยการวิเคราะห์ความเที่ยงและความตรง มีความน่าเชื่อถือในระดับสูง (ค่าความเที่ยง α = 0.87) ประชากรได้แก่ประชาชนที่อาศัยอยู่ในบ้านนาเขิน จำนวน 754 คน กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 260 คน ) โดยกำหนดขนาดกลุ่มตัวอย่างตามตารางของเครจซี่และมอร์แกน ใช้วิธีการสุ่มแบบชั้นภูมิ สถิติที่ใช้คือ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ระยะที่ 2 การวิจัยเชิงคุณภาพ โดยเลือกกลุ่มเป้าหมายแบบเจาะจง จำนวน 12 คน เครื่องมือที่ใช้คือแบบสนทนากลุ่ม วิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า ปัญหาการจัดการหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านนาเขิน อยู่ในระดับ
ปานกลาง ประกอบด้วย ด้านภาวะการเป็นผู้นำ ด้านการมีส่วนร่วม ด้านการวางแผน ด้านการเรียนรู้ ด้านการจัดการองค์กร และด้านการควบคุม ส่วนแนวทางการพัฒนาการจัดการหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านนาเขิน ประกอบด้วย 1) ด้านบริบทชุมชนเกี่ยวกับการท่องเที่ยว ควรนำบริบทชุมชนที่โดดเด่นมาจัดการเป็นกิจกรรมที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวโดยเฉพาะด้าน Soft Power ได้แก่ อาหารและบุญประเพณี 2) ด้านการวางแผน ควรมีกำหนดแผนยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวของชุมชนเพื่อเป็นเข็มทิศในการดำเนินงาน และบูรณาการแผนให้เกิดการปฏิบัติ 3) ด้านการจัดการองค์กร ควรกำหนดโครงสร้างคณะกรรมการและมอบหมายบทบาทหน้าที่ให้ชัดเจน 4) ด้านภาวะการเป็นผู้นำ ควรมีผู้นำที่มีความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ที่สามารถกำหนดรูปแบบหรือกิจกรรมการท่องเที่ยวที่น่าสนใจและเกิดความต่อเนื่อง 5) ด้านการควบคุม ควรส่งเสริมการเข้าสู่มาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน เพื่อเป็นการควบคุมการดำเนินงานให้มีคุณภาพ และสร้างความเชื่อมั่นแก่นักท่องเที่ยว 6) ด้านการมีส่วนร่วม ประชาชนในหมู่บ้านควรมีส่วนร่วมในทุกกระบวนการ 7) ด้านการเรียนรู้ ชุมชนควรมีการเรียนรู้เทคนิควิธีการสมัยใหม่และนำเทคโนโลยี ด้านการท่องเที่ยวมาปรับใช้ในการจัดการองค์กรให้เป็นระบบมากยิ่งขึ้น
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
การอนุญาตให้ใช้ข้อความ เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ของสิ่งพิมพ์ ผู้ใช้รายใดก็ตามที่จะอ่าน ดาวน์โหลด คัดลอก แจกจ่าย พิมพ์ ค้นหา หรือเชื่อมโยงไปยังข้อความทั้งหมดของบทความ รวบรวมข้อมูลสำหรับการจัดทำดัชนี ส่งต่อเป็นข้อมูลไปยังซอฟต์แวร์ หรือใช้เพื่อวัตถุประสงค์ทางกฎหมายอื่นใด แต่ห้ามนำไปใช้ในเชิงพาณิชย์หรือมีเจตนาเอื้อประโยชน์ทางธุรกิจใดๆ เผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาตครีเอทีฟคอมมอนส์แบบแสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า (Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License)
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License
References
กนกพร ฉิมพลี. (2559). แนวทางการพัฒนาหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในชุมชนบ้านตะคุ ตำบลตะคุ อำเภอปักธงชัย จังหวัดนครราชสีมา. วารสารชุมชนวิจัย, 10(1), 7-19.
กรมการพัฒนาชุมชน. (2561). การประชุมเชิงปฏิบัติการเพิ่มประสิทธิภาพการบริหารจัดการหมู่บ้าน OTOP เพื่อการท่องเที่ยวในการดำเนินกิจกรรมส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชน. เอกสารประกอบการจัดประชุมเชิงปฏิบัติการเพิ่ม ประสิทธิภาพการบริหารจัดการหมู่บ้าน OTOP เพื่อการท่องเที่ยวในการดำเนินกิจกรรมส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชน ปีงบประมาณ พ.ศ. 2562. กรมการพัฒนาชุมชน.
กระทรวงวัฒนธรรม. (2563, 17 กันยายน). บุญเดือนสี่ประเพณีไทคอนสาร. https://shorturl.at/drYCr
จักรพันธ์ ลิ่มมังกูร และ ทัศนีย์ บุญมาภิ. (2564). การจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมโดยชุมชน 5 ชุมชนเทศบาลเมืองลำพูน อำเภอเมือง จังหวัดลำพูน. วารสาร มมร ล้านนาวิชาการ, 10(1), 77-87.
ณิชาดา วิเศษการ. (2561). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน กรณีศึกษาบ้านนาต้นจั่น ตำบลบ้านตึก อำเภอศรีสัชนาลัย จังหวัดสุโขทัย. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยพะเยา.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 7). สุวีริยาสาส์น.
ปรีดา เจษฎาวรางกูล. (2550). การมีส่วนร่วมของกรรมการชุมชนในการพัฒนาชุมชนในเขตเทศบาลเมืองคูคต อำเภอลำลูกกา จังหวัดปทุมธานี. [การศึกษาอิสระปริญญามหาบัณฑิต]. วิทยาลัยการปกครองท้องถิ่น มหาวิทยาลัย ขอนแก่น.
พระอุดมสิทธินายก (กำพล คุณงฺกโร). (2564) การบริหารจัดการและพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและประเพณี จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 10(1), 257-266.
วรพล วรพันธ์. (2561, 20 กันยายน). แนวทางการสร้างองค์กรแห่งการเรียนรู้ (The Set Up of Learning Organization). SCRIBD. https://n9.cl/c7nj0
สำนักงานพัฒนาชุมชนอำเภอคอนสาร. (2562). การดำเนินงานหมู่บ้านสารสนเทศต้นแบบเพื่อการพัฒนาคุณภาพชีวิตประชาชนบ้านนาเขิน หมู่ที่ 1 ตำบลคอนสาร อำเภอคอนสาร จังหวัดชัยภูมิ. เอกสารประกวดหมู่บ้านสารสนเทศต้นแบบ ประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2562. สำนักงานพัฒนาชุมชนอำเภอคอนสาร.
สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดชัยภูมิ. (2563). ชุมชนคุณธรรมบ้านนาเขิน. https://moral.m-culture.go.th
Allen, L. A. (1958). Management and organization. McGraw-Hill.
HREX.asia. (2562, 20 มิถุนายน). POLC – ทฤษฎีการจัดการที่สร้างประสิทธิภาพให้กับองค์กร. https://th.hrnote.asia/orgdevelopment/190619-polc-management-concept/
Ko, D. W., & Stewart, W. P. (2002). A Structural Equation Model of Residents’ Attitudes for Tourism Development. Tourism Management, 23(5), 521-530. http://dx.doi.org/10.1016/S0261-5177(02)00006-7
Marquardt, M., & Reynolds, A. (1994). The global learning organization. Burr Ridge.
Richards, G. W. (2009). Creative tourism and local development. In R. Wurzburger, A. Pattakos, & S. Pratt (Eds.), Creative tourism: A global conversation (pp. 78-90). Sunstone Press.
Tourism Western Australia. (2008). Five a’s of tourism. http://www.tourism.wa.gov.au/