การพัฒนาหลักสูตรเสริมสร้างสมรรถนะครูปฐมวัยด้านการออกแบบและพัฒนาหลักสูตร ระดับชั้นเรียนแบบเด็กนักวิจัยเพื่อส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อพัฒนาและศึกษาผลการทดลองใช้หลักสูตรเสริมสร้างสมรรถนะครูปฐมวัยด้านการออกแบบและพัฒนาหลักสูตรระดับชั้นเรียนแบบเด็กนักวิจัยเพื่อส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัย การดำเนินการวิจัยมี 3 ระยะ ได้แก่ 1) ศึกษาข้อมูลพื้นฐานเกี่ยวกับสมรรถนะครูปฐมวัยด้านการออกแบบและพัฒนาหลักสูตรระดับชั้นเรียน 2) พัฒนาหลักสูตรฝึกอบรม 3) ทดลองและศึกษาผลการทดลองใช้หลักสูตร กลุ่มเป้าหมายในการทดลองใช้หลักสูตร เป็นครูผู้สอนในระดับชั้นอนุบาลปีที่ 3 ภาคการศึกษาที่ 2ปีการศึกษา 2566 โรงเรียนในเครือข่ายฝึกประสบการณ์วิชาชีพครูสาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์ จำนวน 25 คน ซึ่งได้มาโดยการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ เอกสารหลักสูตรอบรมและคู่มือประกอบการใช้หลักสูตรอบรม แบบสอบถามประเมินความเหมาะสมและเป็นไปได้เกี่ยวกับกรอบสมรรถนะครูปฐมวัย แบบทดสอบสมรรถนะครูปฐมวัยด้านความรู้ แบบประเมินสมรรถนะครูปฐมวัยด้านทักษะ แบบวัดสมรรถนะครูปฐมวัยด้านคุณลักษณะ และแบบสอบถามความพึงพอใจ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า 1. กรอบสมรรถนะครูปฐมวัยด้านการออกแบบและพัฒนาหลักสูตรระดับชั้นเรียนแบบเด็กนักวิจัยเพื่อส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัย ประกอบด้วย 3 สมรรถนะหลัก 10 สมรรถนะย่อย 36 ตัวบ่งชี้ ได้แก่ ด้านความรู้ จำนวน 5 สมรรถนะ ด้านทักษะ จำนวน 2 สมรรถนะ และด้านคุณลักษณะ จำนวน 3 สมรรถนะ ในภาพรวมทั้งหมดมีความเหมาะสมและเป็นไปได้มากที่สุด (M = 4.70 , SD = 0.43) 2. หลักสูตรที่พัฒนาขึ้นมีจำนวน 8 องค์ประกอบ ดังนี้ 1) ความเป็นมาของหลักสูตร 2) หลักการของหลักสูตร 3) จุดมุ่งหมายของหลักสูตร 4) สมรรถนะครูปฐมวัยด้านการออกแบบและพัฒนาหลักสูตรระดับชั้นเรียน 5) โครงสร้างเนื้อหาของหลักสูตร 6) กิจกรรมหลักสูตร 7) สื่อและแหล่งเรียนรู้ประกอบหลักสูตร 8) การวัดและประเมินผลหลักสูตร จากผลการตรวจสอบคุณภาพหลักสูตรอบรมโดยผู้เชี่ยวชาญ พบว่า องค์ประกอบของร่างหลักสูตรหลักสูตร มีค่าเฉลี่ยรวมทุกด้านอยู่ในระดับมากที่สุด (M = 4.68, SD. = 0.46) และมีค่าดัชนีความสอดคล้องอยู่ระหว่าง 0.57-1.00 และร่างคู่มือการใช้หลักสูตรเสริมสร้างสมรรถนะครูปฐมวัยฯ มีค่าเฉลี่ยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (M = 4.68, SD = 0.44) 3. ผลการทดลองใช้หลักสูตร พบว่า 1) สมรรถนะด้านความรู้หลังการอบรมสูงกว่าก่อนการอบรม 2) สมรรถนะด้านทักษะหลังการฝึกอบรม มีค่าเฉลี่ยรวมทั้ง 2 สมรรถนะ อยู่ในระดับดีมาก (M = 4.70, SD = 0.10) 3) สมรรถนะด้านคุณลักษณะหลังการอบรมมีค่าเฉลี่ยรวมทั้ง 3 สมรรถนะ อยู่ในระดับมากที่สุด (M = 4.54, SD = 0.03) นอกจากนั้นครูยังมีความพึงพอใจต่อการใช้หลักสูตรอบรมอยู่ในระดับมากที่สุด (M = 4.69, SD = 0.46)
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
การอนุญาตให้ใช้ข้อความ เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ของสิ่งพิมพ์ ผู้ใช้รายใดก็ตามที่จะอ่าน ดาวน์โหลด คัดลอก แจกจ่าย พิมพ์ ค้นหา หรือเชื่อมโยงไปยังข้อความทั้งหมดของบทความ รวบรวมข้อมูลสำหรับการจัดทำดัชนี ส่งต่อเป็นข้อมูลไปยังซอฟต์แวร์ หรือใช้เพื่อวัตถุประสงค์ทางกฎหมายอื่นใด แต่ห้ามนำไปใช้ในเชิงพาณิชย์หรือมีเจตนาเอื้อประโยชน์ทางธุรกิจใดๆ เผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาตครีเอทีฟคอมมอนส์แบบแสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า (Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License)
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License
References
กนกอร ปราชญ์นคร. (2550). การพัฒนาหลักสูตรการอบรมเสริมสร้างสมรรถนะข้าราชการประจำศูนย์ปฏิบัติการต่อสู้เอาชนะยาเสพติดจังหวัด. [วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). หลักสูตรการศึกษาปฐมวัย พุทธศักราช 2560. ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กระทรวงศึกษาธิการ. 2561) คู่มือหลักสูตรการศึกษาปฐมวัย พุทธศักราช 2560 สำหรับเด็กอายุ 3-6 ปี. ชุมชนสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2565). รายงานผลการประเมินพัฒนาการนักเรียนที่จบหลักสูตรการศึกษาปฐมวัย พุทธศักราช 2560 ปีการศึกษา 2563. สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน
เกษศิรินทร์ ศรีสัมฤทธิ์. (2556). รูปแบบการพัฒนาวิชาชีพเพื่อเสริมสร้างสมรรถภาพครูด้านการจัดประสบการณ์ที่ส่งเสริมทักษะกระบวนการทางวิทยาศาสตร์และจิตวิทยาศาสตร์ของเด็กปฐมวัย. [วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
โชติกา กุณสิทธิ์. (2563). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเสริมสร้างสมรรถนะการจัดประสบการณ์การเรียนรู้วิทยาศาสตร์ตามแนวคิดการใช้สมองเป็นฐานสำหรับครูปฐมวัย สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา ประถมศึกษาสกลนคร เขต 1. [วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 8). สุวีริยาสาส์น.
ปัญจนาฏ วรวัฒนชัย. (2565). ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับความคิดสร้างสรรค์. วารสารครุศาสตร์สาร. 16(1), 14-31.
พชรวิทย์ จันทร์ศิริสิร. (2562). สมรรถนะและการจัดการเชิงกลยุทธ์. ตักสิลาการพิมพ์.
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2535). การพัฒนาหลักสูตรแบบครบวงจร. สุวีริยาสาส์น.
สลิลนา ภูมิพาณิชย์. (2563). การพัฒนาหลักสูตรเสริมสมรรถนะการออกแบบการจัดการเรียนรู้ โดยใช้กระบวนการชี้แนะและการเป็นพี่เลี้ยงสำหรับครูในสังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 21(1), 261-276.
สิริมา ภิญโญอนันตพงษ์. (2547). รายงานการวิจัยเรื่องการพัฒนาโครงการเด็กนักวิจัยและการประเมินเน้นเด็กเป็นสำคัญ. มหาวิทยาลัยศรีนครินทร์วิโรฒ.
สิริมา ภิญโญอนันตพงษ์. (2553). การวัดและประเมินแนวใหม่: เด็กปฐมวัย. ดอกหญ้าวิชาการ.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน. (2548). สมรรถนะในระบบข้าราชการพลเรือนไทย. สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติพ.ศ. 2560 - 2579. พริกหวานกราฟฟิค.
อนุชิต จันทศิลา. (2559). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะด้านการจัดการเรียนการสอนโดยใช้สมองเป็นฐานเพื่อพัฒนาความสามารถด้านภาษาของผู้เรียนสำหรับครูประถมศึกษา. [วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
Bloom, B.S. (1976). Human characteristics and school learning. McGraw-Hill.
Brun & Judy K. (1997). Leadership Development Curriculum for Family and Consumers Sciences Under graduates. Dissertation Ph.D. (Guidance & Counseling). Iowa State University: available: UMI: Dissertation Abstracts (DAI-A 58/03).
Guvis, J.P., & M.T. Grey. (1995). The Anatomy of a Competency. Journal of Nursing Staff Development, 11(5), 247-252.
Taba, H. (1962). Curriculum development: Theory and practice. Harcourt Brace and World.