วิเคราะห์การบวชพระของผู้สูงอายุในสังคมไทยปัจจุบัน

ผู้แต่ง

  • พระกิตติฐานันดร์ ชิษณุพงศ์ วิทยาลัยสงฆ์พุทธปัญญาศรีทวารวดี
  • สุรัตน์ พักน้อย
  • สรวิรชญ์ วงษ์สอาด

คำสำคัญ:

วิเคราะห์, การบวชพระ, ผู้สูงอายุ, สังคมไทยปัจจุบัน

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) ) เพื่อศึกษาการบวชพระของผู้สูงอายุในพระพุทธศาสนาเถรวาท 2) เพื่อศึกษาปัญหาการบวชพระของผู้สูงอายุในสังคมไทยปัจจุบัน 3) เพื่อวิเคราะห์หาแนวทางแก้ไขปัญหาการบวชพระของผู้สูงอายุในสังคมไทย การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงเอกสาร ผลการวิจัยพบว่า การบวชพระ คือ การสละเพศคฤหัสถ์สู่ความเป็นเพศบรรพชิต เป็นนักบวชในบวรพระพุทธศาสนา ประพฤติพรหมจรรย์ ปฏิบัติตามพระธรรมวินัย ซึ่งวัตถุประสงค์ของการบวชพระของผู้สูงอายุในสังคมไทยปัจจุบัน ได้แก่ 1) บวชเพื่อบรรลุพระนิพพาน 2) บวชเพราะต้องการสั่งสมบารมี 3) บวชเพราะต้องการทำความดี ในบั้นปลายชีวิต 4) การบวชพระเพราะสาเหตุอื่นๆ โดยมีรูปแบบของการบวชพระ คือ ญัตติจตุตถกัมมอุปสัมปทา การบวชพระของผู้สูงอายุในสังคมไทยปัจจุบันเป็นการนำพาตนให้พ้นไปจากภาวะของความเป็นฆราวาสเป็นการดำเนินชีวิตให้พ้นจากกิเลส โดยการอบรมตนทางกาย วาจา และใจ ให้สูงขึ้น จนถึงภาวะของความพ้นทุกข์ ดังนั้นการบวชพระของผู้สูงอายุในพระพุทธศาสนาเถรวาท ตั้งแต่สมัยพุทธกาลมีทั้งผู้สูงอายุที่บวชเป็นพระแล้วมีพฤติกรรมที่ดี และไม่ดี ซึ่งปัญหาการบวชพระของผู้สูงอายุในสังคมไทยปัจจุบัน คือ 1) ปัญหาสุขภาพของพระสูงอายุ 2) ปัญหาสุขภาพทางจิตใจของพระสูงอายุ

จากการวิเคราะห์แนวทางการแก้ไขปัญหาการบวชพระของผู้สูงอายุในสังคมไทยปัจจุบันนั้น คือ 1) วิเคราะห์การแก้ไขปัญหาการบวชพระของผู้สูงอายุก่อนเข้ามาบวช 2) วิเคราะห์การแก้ไขปัญหาการบวชพระของผู้สูงอายุหลังการบวช โดยมีแนวทางการแก้ไขปัญหาการบวชของผู้สูงอายุในสังคมไทย คือ 1) ตรวจสอบคุณสมบัติของผู้เข้ามาขอบวชอย่างละเอียด 2) จัดให้มีการอบรมผู้สูงอายุที่เข้ามาบวช ทั้งก่อนบวชและหลังบวช 3) ดูแลรักษาพระภิกษุไข้ ด้วยวิธีที่พระพุทธองค์ทรงวางหลักการไว้ และ 4) ปฏิบัติธรรมที่ถูกจริตเพื่อสุขภาพจิตใจที่ดี ซึ่งจะทำให้การบวชพระของผู้สูงอายุมีความเจริญก้าวหน้า และได้พระสงฆ์ที่เป็นประโยชน์พระพุทธศาสนาต่อไป

เอกสารอ้างอิง

พระทนง ธมฺมิโก. (2543). “ศึกษาวิเคราะห์ปัญหาการบวชพระในสังคมไทยปัจจุบัน”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตร มหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมวโรดม (บุญมา คุณสมฺปนฺโน). (2540). คู่มือพระอุปัชฌาย์. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: สหาย พัฒนาการพิมพ์.

พระใบฎีกาอินถนอม มหาวีโร (ครีหาตา). (2548). “การศึกษาการอุปสมบทในพระพุทธศาสนาเถรวาท: ศึกษา กรณีตำบลหัวขวาง อำเภอโกสุมพิสัย จังหวัดมหาสารคาม”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาเกรียงไกร โสภณจิตฺโต. (2554). “กระบวนการคัดเลือกและวิธีการฝึกอบรมพระอุปัชฌาย์ของคณะ สงฆ์ไทย”. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนศึกษา. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พระมหาสำเนียง เลื่อมใส. (2532). เตรียมตัวบวช. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระสนธยา อธิจิตฺโต (แฝกสูงเนิน). (2564).“ปัจจัยที่ส่งเสริมต่อการบวชพระของพุทธศาสนิกชนในอำเภอสูง เนินจังหวัดนครราชสีมา”. สารนิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. บัณฑิต วิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2546.). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพมหานคร: ศิริวัฒนา อินเตอร์พริ้นท์.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2565). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 39. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ผลิธัมม์.

________. พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (2546). พิมพ์ครั้งที่ 39. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ ผลิธัมม์.

สุชีพ ปุญญานุภาพ. พระไตรปิฎกสำหรับประชาชน. (2539). พิมพ์ครั้งที่ 16. กรุงเทพมหานคร: มหามกุฏราช วิทยาลัย.

แสวง อุดมศรี. (2548). การปกครองคณะสงฆ์ไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรมหาวิทยาลัย.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-06-27