An analytical Study of Temple Building Concept of Tai Yai ethnic in Chiang mai

Main Article Content

Phra Wandeang Gantha

Abstract

This research aims to 1) study the concept of temple construction in Buddhism and 2) study the construction of temples by the Shan ethnic group in Chiang Mai Province.
The research used qualitative research and in-depth interviews. The results of the study found that the concept of temple construction in Buddhism is to build a temple as a place for Buddhist monks to live, to be a place for religious practice and a center for education, cultural exchange, and to be a center or place for morality, ethics, mental development, and quality of life development for the people. For the construction of temples by the Shan ethnic group in Chiang Mai Province, it was found that the Shan people in the past settled in large groups in Shan State, Myanmar. Later, around the 24th-25th Buddhist century, the border was divided during the colonization by Westerners, causing people to migrate to many countries, especially in the northern part of Thailand. There was migration and movement of Shan groups to many provinces, including Chiang Mai Province. When they gathered in large numbers, the Shan people built temples in the areas where they lived to be centers for the Shan people and to perform Buddhist ceremonies. Shan temples clearly retain their ethnic identity and art forms.

Article Details

How to Cite
Gantha, P. W. (2024). An analytical Study of Temple Building Concept of Tai Yai ethnic in Chiang mai. Journal of Dhamma Sana, 2(1), 32–48. retrieved from https://so10.tci-thaijo.org/index.php/JDSN/article/view/1699
Section
Research Articles

References

โครงการพิพิธภัณฑ์ วัฒนธรรมและชาติพันธุ์ล้านนา สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. (2551). ไทใหญ่มีความเป็นใหญ่ในชาติพันธุ์. สถาบันวิจัยสังคม: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

โชคนิธินันต์ คุณยศยิ่ง. (2557). “องค์ความรู้ ของการจัดการปอยส่างลองวัดป่าเป้า อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่”. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการศิลปะและวัฒนธรรม. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ทวี สว่างปัญญางกูล. (2529). ตำนานเมืองเชียงตุง ปริวรรตจากต้นฉบับอักษรไทยเขิน. เชียงใหม่: ศูนย์หนังสือเชียงใหม่.

ธรรศ ศรีรัตนบัลล์. (2560). “ตำแหน่งทางศาสนา : การสร้างความหมายใหม่ในสังคมไทใหญ่ อำเภอเมือง จังหวัดแม่ฮ่องสอน”. รายงานการวิจัย. คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์: มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.

นฤมล ตุงคะโหตร. (2547). “การตั้งชื่อวัดในพุทธศาสนาในกรุงเทพมหานคร”. ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหิดล.

เนาวรักษ์ แสนสุพรรณ. (2545). “บทบาทของวัดต่อชุมชนในปัจจุบัน”, วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พรรณิดา ขันธพัทธ์. (2557). “อัตลักษณ์กับการปรับเปลี่ยนวิถีทางประเพณีพิธีกรรมและความเชื่อของชาว ไทใหญ่ในจังหวัดเชียงใหม่”. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยบูรพา.

ยศ สันตสมบัติ. (2556). มนุษย์กับวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2525). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์.

วิถี พานิชพันธ์. (2548). วิถีล้านนา. กรุงเทพมหานคร: โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮ้าส์.

สมโชติ อ๋องสกุล. (2552). ชุมชนวัดป่าเป้า. จัดพิมพ์ในโอกาส 60 ปี พระอินดา อินทวีโร เจ้าอาวาสวัดป่าเป้า. เชียงใหม่, ม.ป.พ.

สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส. (2529). สารานุกรมพระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: มหามกุฎราชวิทยาลัย.

สมพงศ์ วิทยศักดิ์พันธุ์. (2545). ประวัติศาสตร์ไทใหญ่. กรุงเทพมหานคร: สร้างสรรค์.

สรัสวดี อ๋องสกุล. (2552). ประวัติศาสตร์ล้านนา. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์.

สุทัศน์ กันทมา. (2542). “การคงอยู่ของวัฒนธรรมพื้นบ้านของชาวไทใหญ่”. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษานอกระบบ. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

อมรา พงศาพิชญ์. (2537). วัฒนธรรม ศาสนา และชาติพันธุ์ : วิเคราะห์สังคมไทยแนว มานุษยวิทยา. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อานนท์ อาภาภิรมย์. (2521). สังคมและวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: บำรุงนุกูลกิจการพิมพ์.