อิทธิพลของพุทธศาสนาเซนต่อวิถีชีวิตและจิตสำนึกของผู้คน

Main Article Content

เตชิน อิสระภาณุวงค์
พระครูใบฎีกาธนวัฒน์ ปญฺญาวุโธ
จันทรัสม์ ตาปูลิง

บทคัดย่อ

บทความนี้มุ่งศึกษาลักษณะเฉพาะของหลักธรรมในพระพุทธศาสนานิกายเซน (Zen Buddhism) และวิเคราะห์อิทธิพลของหลักธรรมดังกล่าวที่ส่งผลต่อวิถีชีวิตของผู้คนในบริบทวัฒนธรรมญี่ปุ่น โดยเฉพาะในด้านศิลปะ จิตวิญญาณ และพฤติกรรมทางสังคม อันสะท้อนให้เห็นถึงการปรับตัวของคำสอนทางพุทธศาสนาในบริบทโลกาภิวัตน์ที่ไม่เพียงเป็นระบบคำสอนเชิงปรัชญา หากแต่เป็น “วิถีแห่งชีวิต” ที่หล่อหลอมความคิดและการดำเนินชีวิตประจำวันให้กลมกลืนกับธรรมชาติและความสงบภายใน
นิกายเซนมีจุดเด่นที่แตกต่างจากแนวพุทธศาสนาแบบดั้งเดิม โดยเน้นการเข้าถึง “จิตเดิมแท้” ผ่านประสบการณ์ตรง ไม่ยึดติดกับคัมภีร์หรือตรรกะ และหลีกเลี่ยงการใช้ถ้อยคำในการถ่ายทอดธรรมะ โดยเชื่อว่าความรู้แจ้งหรือซาโตริ (Satori) สามารถเกิดขึ้นได้ในการดำรงชีวิตประจำวันทุกขณะ เมื่อจิตมีสติ ตื่นรู้ และไม่ยึดมั่นถือมั่นในรูปแบบหรือความคิดใดๆ ซึ่งในด้านวัฒนธรรม บทความชี้ให้เห็นว่าแนวคิดของเซนได้ถ่ายทอดและแทรกซึมในวิถีชีวิตของชาวญี่ปุ่นในหลายมิติ ได้แก่ 1) วิถีชา ซึ่งสะท้อนหลักแห่งความกลมกลืน ความเคารพ ความบริสุทธิ์ และความสงบ, 2) วิถีซามูไร ที่ผนวกรวมหลักเซนเพื่อพัฒนาความกล้าหาญ ความสงบภายใน และการรู้เท่าทันตนเองของนักรบ, 3) วิถีบทกวีไฮกุ) ที่ใช้รูปแบบคำประพันธ์สั้นในการถ่ายทอดอารมณ์และประสบการณ์แห่งความสงบเรียบง่ายตามแนวเซน, และ 4) วิถีแห่งสวนเซน ซึ่งแสดงออกถึงจิตสำนึกที่กลมกลืนกับธรรมชาติ และเป็นพื้นที่ฝึกฝนจิตใจผ่านความงามอันเรียบง่าย

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
อิสระภาณุวงค์ เ., ปญฺญาวุโธ พ., & ตาปูลิง จ. . (2025). อิทธิพลของพุทธศาสนาเซนต่อวิถีชีวิตและจิตสำนึกของผู้คน. วารสารธรรมสาส์น, 4(1), 89–104. สืบค้น จาก https://so10.tci-thaijo.org/index.php/JDSN/article/view/2576
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

ดังตฤณ. (2556). เซนในการทำงานอย่างเซียน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ฮาวฟาร์.

ทวีวัฒน์ ปุณฑริกวิวัฒน์. (2529). ประทีปแห่งเซ็น. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: เซนเตอร์พับลิกเคชั่น.

ทิพวรรณ อภิวันท์วรวัตน์. (2560). วิถีชา: ต้นแบบวัฒนธรรมการต้อนรับของญี่ปุ่น. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 9(3), 289-299.

พุทธทาสภิกขุ. (2544). เซนกับพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.

เพิร์ล, บ., & สเตกอร์, ม. (2547). เมฆบ้า เซนนอกรีต ขบถ และนักปฏิรูป (Crazy Clouds) (วุสิตวันต์, ผู้แปล). กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.

ยงยุทธ ขำคง. (2565). ไฮกุ เพื่อสุนทรีภาพ มิตรภาพและการพัฒนาภาษา. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 6(2), 251-264.

ละเอียด ศิลาน้อย. (2530). วิถีแห่งเซน. กรุงเทพมหานคร: ปัญญา.

วิยะดา พรหมจิตต์, & คณะ. (2564). ไฮกุ: เสกสรร งานศิลป์ พลังแห่งบทกวีกับการเรียนภาษาอังกฤษ. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์, 13(3), 204-218.

เว่ยหล่าง. (2528). สูตรของเว่ยหล่าง (พุทธทาสภิกขุ, ผู้แปล).

เอกวุฒิ กาวิละ. (2561). ศึกษาพุทธศาสนานิกายเซนที่มีอิทธิพลต่อการดำเนินชีวิตของชาวญี่ปุ่นที่พำนักอาศัยในจังหวัดเชียงใหม่. (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

Abe, M. (1985). Zen and Western Thought. USA: University of Hawaii Press.

Cleary, T. (1998). The Platform Sutra of Hui-neng. Shambhala.

Kohn, L. (2008). Introducing Daoism. Routledge.

Suzuki, D. T. (1991). Zen Buddhism: Selected Writings. Doubleday.

Thich Nhat Hanh. (1999). The Heart of the Buddha’s Teaching: Transforming Suffering into Peace, Joy, and Liberation. Broadway Books.

Watts, A. (1957). The Way of Zen. Pantheon Books.